Vazgeçiş

Penceresi buğulu trenlerin vagonlarında,

Göremediğin kadar uzak yollarda bıraktım aşkı.

Rüzgar fısıltısı düş dolduran,

İklim ve bir parça bulut.

Değiştirdiler bizi...

Unutmaya dair ne varsa hatırlanacak,

Ezberi bozduk.

İştahlı bir katilin bıçağında

Bir tek göğsümde koruyabilmek için seni

uyuttum ninniler söyleyerek.

Vahşi bir kaplanın pençesinde,

Gırtlağımdan fışkıran yılan zehiri

Usulca soktum, seni de öldürerek.

Mavi sabahlarla yola çıktım gece pembesine

Keskin ve dönemeçli mesafelerde sana yorulmak için.

Tanrı katında yürüyen bir dervişin yol ayrımında

Okuduğum dualar kadar süresiz yaratıldığıma ikna ettin beni.

Ve son kez zamana bıraktım aşkı tehlikeli alışkanlıklarına diz çökerek.

Taktığım melek kanatları siyah tüllere dönüştü omuzunda.

Her gidişinde biraz daha kısaldı yüzüne yansıyan gölgem.

Süresiz öldük sevgilim.

Belki bir katilin bıçağında, kaplan pençesinde değil ama

vazgeçerek öldük.

Her şeyden vazgeçerek yeni başlangıçlara uyanacağıma inandım,

Oysa her vazgeçişim senin tekrarından ibaret...

inankdemir

Diyar-ı Çapul!

İstanbul Gibi

Şimdi Boğaz'dan bir balıkçı sandalına bin öyle gel. 

Sensiz her gemiyi yakıyorum. Beyoğlu da sana küs. 

Sabaha karşı dertleştik biraz. 

İstanbul gibi sev beni, sarıl bana. Darılıyorum...

Ayasofya'da bir rahibenin ibadeti gibi atıyor sana kalbim. 

Çırağan'ın ihtişamıyla büyütüyorum o çocuğu içimde. 

Ellerin cebinde dalgın yürürken, gözlerin Galata'yı seyrediyordur şimdi. 

İstanbul gibi bak bana, gör beni. Kıskanıyorum...

Cihangir'de eski bir Rum evi gibi yüreğin Arnavut kaldırımları gibi döşenmis hatıralarınla ne de güzel nefes alıyorsun. Teşvikiye'de kırıtıyor şehrin bütün zillileri. 

Hissediyorum içinden gülüp geçiyorsun. 

İstanbul gibi öp beni, sar beni. Özlüyorum...

Kalbimi söküp çıkardım içimden, saldım köprüye. İnanmayacaksın ama trafik felç oldu o vakit. Kalabalıklar arasında ya kaybedersem seni? 

İstanbul büyük biliyorsun. 

Sen gidersen atlarım köprüden, yutar beni Boğaziçi.

İstanbul gibi sev beni, sarıl bana. Alınıyorum...

inankdemir

Cankurtaran

Aşk ne bir çırağın yırtık poşetinde, ne de bir esnafın veresiye defterinde... 

Üstad-ı muhteremiyim ben kalbinin! 

Zamanla yarışan saatler kadar esas, zamansız değişen rakamlar kadar sahtesin. 

Ölüme eşit cizgilerde okşadığım parmakların ve bir dumanlık sigara tütünüyle zehirlediğin ellerim. 

Siren seslerinin senfonik makamından seslenirken sana, gitmemeliydin... Cankurtaranındım ben senin!

inankdemir

Keşke...

Keşke an'ı yaşasaydık beraber,

Sonra beni dilediğince anı yapsaydın.

Keşke bir kez unutup ara ara hatırlasaydın...

inankdemir

Aşk Haris'te Devam Ediyor!

Güne onunla başlamak güzel, dünyanın en anlamlı seslerinden biriyle.

Önce saçınızı okşar, sonra da içinizi. İçinizde bir yere yerleşir bu ses.

Acı tatlı büyür orada. Çünkü bazıları şanslıdır, bir tanedir. Onlar yukarıdan torpillidir.

Aşkın dilini çözmüş ve aşkla kutsanmışlardır. 

Haris Alexiou şarkı söylemeye başladığında mevsim yaza, zaman sonsuza döner; bir yerlerden deniz ve hayat kokusu gelir, bir aşk başlar, bir kadeh kırılır ve bir ömür geçer...
Yunanistan'ın her kıyısına biraz hüzün bırakmıştır Haris. Ne toprağı ele geçirir, ne sınırları belirginleştirir sade ve sadece yaralı bir dünyayı iyileştirir. Büyük İskender'in aştığı denizlerin bugünkü kraliçesidir.
Anlamak gerekmiyor bazı şeyleri, hissetmek yeterli. Anlamaya çalıştıkça yanılmıyor muyuz zaten?
Notalardır hayatın rotası. Sadece sesiyle ve yorumuyla ne demek istediğini sezdirir Haris.
Bir şarap sofrasında gitmek zorunda kalanların iç sesidir, bir aşk mektubuna imza atmaktan korkanların unuttukları cesaretidir. Bir aşığın ayrılıklara dair yazıp söylemeye çekindiği bir şarkıdır bazen, Olmasa Mektubun gibi. Haris'in sesi hayatı olgunlukla demlemektir. Dinlenmektir aynı zamanda. Durmaktır gitmeden önce, gidip dönmektir sonra.
Kalbin daha hızlı vurması için Haris Alexiou diskografisine tutunmakta yarar var...

inankdemir

Çoban Yıldızı

Batan günün peşinden sana doğru uğurladım gölgemi.

Kelimeleri susarak, umutsuz biraz.

Bütün şehir ve sokak kedileri peşime düştüler,

Mavi denizlere yelken açıp, koyu okyanuslarda vurgun yutacağımı düşünüp.

Köşe başında gece yalnızlığını çalarken güzel bir kadının kulağındaki küpeye, 

zümrüt taşları yeşil zamanlar boyadılar hüzünlerime.

Ve telaşlı bir bayan yine, anneme benzettiğim.

Gözyaşlarını akıtıyor ipek mendiline.

Özlemiş besbelli, hazin hikaye...

Sabah dört buçuk, çalan saatin itici sesi kulağımda

Yastığımda geceden kalma sigara külleri

Belki de yaktığın sevda isleri.

Hiçbir şey sorma, hatırlamıyorum bile kiminle seviştiğimi.

Belki genç bir adam adı Deniz, belki içi geçmiş bir kadın kimliksiz.

Ne hissettiğimi soruyorsan, belirsiz...

Yağan yağmur taneleri, toprağa buhar süren anılar

Suçlu hissediyorum kendimi.

Her seviştigime yalan bulaştırıyorum dağınık yataklarda.

Her gözünden hayat çaldığım, sözünden bir kaç kelime,

teninden bahar kokan düşler ve kalbindeki ben.

Gri apartmanların beşinci katına göz koymuş hırsızlar gibi,

her gece sabaha karşı beyaz bulutlar lacivertin gölgesinde

Çaldığım gökyüzünün çoban yıldızları yamalı un torbaları içinde...

Gölgem... yollara düşmüştü sahi. Sana doğru.

Ne zorlu yollardan geçtik beraber, ne hikayeler ayaküstü yaşanmış her şeye ait.

Ne sen hayatından gidenleri anlattın bana, ne de ben dünyama girenleri.

Konuşmadık hiç doğru dürüst. Sustuk, severken bile.

Ben yine o hırsızı yakaladım gri apartmanın beşinci katında.

Elinde yamalı bir un torbası. 

Omuzunda lacivert gökyüzü.

Mesafeler iki kara bulut arası.

Yine yastığımda yanık izleri, sigara külleri.

Belki genç bir adam adı Deniz, belki içi geçmis bir kadın kimliksiz.

Saat kaçtı sevgilim?

Sabah dört buçuk...

Ben yamalı un torbalarındaki çoban yıldızlarından farksız.

Sense gri apartmanların beşinci katından atlayan varlıklı hırsız.

inankdemir

Diyar-ı Barış!

Yüreğindeki türküler benim de toprağım. 

Yaktığın ağıt benim de suyum.

Dicle'den içiyorum ben de tarihi. 

Aynı nehirde birikiyor göz yaşlarımız.

Gece aynı gökyüzünde aynı aya uzanıyor hayallerimiz.

Ben özgürlük diyorum, sen azayî.

Ağrı Dağı'nda uçan güvercin İzmir'e de uğruyor elbet.

En az o güvercin kadar Rojin de ürküyor, Hatice de.

Ben barış diyorum, sen haşîtî.

inankdemir

Ağır Ceza!

Boş kağıtlara ismimi karala ama

Sakın geleceğine yazma beni

Önünü kesen her rüzgarla tanış

Ki eseyim geçmişine, arkanda bırak beni

Ben sam yeli gibiyim...

Bir çöl sınırında sürgün ederim seni

Yaralanır denizlerin,

Kırılır dalgaların

Bir kayaya çarpar gölgen,

Karanlıkta bir daha göremem seni

Ay tutulur mu bilmem ama

Ben yine de Hilal'e hapsederim seni

Belki yatışır yüzdüğün bütün nehirler

Belki de ben taşıp yatağından

Bütün yolsuzluklara ortak ederim seni

Bir hırsızın suçu üstüne kalır

Bir katilin izi seni bulur,

İşte böyle ağır ceza gibi çekerim seni .

inankdemir

Bir Ömür Öylesine...

Gençliğine yetiştim ben senin

Dokunamadım hiç bisikletine

Kaldırımlar aynasızdı,

Kader ağrısız.

Sevgine karıştım ben senin

Alışamadım hiç nefretine

Geçmiş yaraydı,

Zaman tuzu.

Çoçukluğunu unuttum ben senin

İnanamadım ki hiç salıncaktan düştüğüne 

Büyümek gitmekti,

Dönmek doğum sancısı. 

Hayatını dizlerimde uyuttum ben senin

Kıyamadım hiç ömrüne

Yaşatmak rüyaydı,

Yaşamak öylesine.

inankdemir

Sivas'ı Yakarlar!

Dudağında yazdan kalma bir öpücük

Bahçede kiraz ağaçları,

Kadehimizde dağlardan mısralar.

Gülüşün gamzeleri dansa kaldırdıkça

Ay sarhoş olur özgürlükten

Başı döner şehirlerin,

Elleri dolanır meydanların

Yanakları kızarır heykellerin

Yollara sarıldıkça gözlerin

Nabzı düşer trenlerin.

Sen aşık oldukça

Kızıla boyanır önü otellerin

Aşıklar kavuştukça

Canı çıkar cehennemin

Sen aşkı yazdıkça

Kırılır kalemi katillerin

Ben seni bir anlatmaya kalksam

Susar sazlar

Şiirler soyunur, 

Şairleri taşlarlar

Ben seni bir sevmeye kalksam,

Korkarım Sivas'ı yeniden yakarlar.

inankdemir

Kağıttan Gemiler

İlk önce seni gördüm ben, 

Sonra denizi

Önce sana yanaştım, 

Sonra limana

Zamandan düğmeler vardı yakamda

Bize iliklediğim kağıttan gemiler derin sularda

Yüzemedi, battı çoğu 

Ya sen taşıyamadın onca yükü,

Ya da ben esirdim bir çoçuğun su kabında.

Yüzümü tuzla yıka, 

Sırtımı rüzgarla sıva

Ki dönemeyeyim bir daha geri.

Zira herkes bilir gemilerin çok uzaklara gittiğini.

inankdemir

Yaşlılığa Anı Gerek Emeklilik Sigortasından Önce!

Ben hep bir adım geriye gidyorum bana bir şey sorulduğunda. Uzaktan şöyle bir bakıyorum... Anlıyorum ki paniğe mahal yok. "Don't Panic!" diyorum yani özetle. Farklı farklı şekilde ama özetle bu. Çünkü üzüntü, acı bunlar hep panikten, endişeden gelir.

İnsan bazen kendi göremiyor bunu. Çok doğal. İnsanız. Korku kanımızda kol geziyor her daim. Biri bir yerimizi kesince de dışarı fışkırıyor. Hemen pansuman yapmak lazım. 

Ama gerçekten samimiyetle paniğe mahal yok. Herşey her koşulda yolunda bunu hep hatırlamak lazım. 

Adamlar kadınlar gider, aşklar biter ama hep bi yenileri başlamaz mı mesela... Eğer biz takılı kalmazsak başka biri ile başka bir keyif almaz mıyız sonradan? Duraklarda inip binmenin yerinde saymamanın hiçbir sakıncası yok!

Ha, ne zaman biri gelir gel beraber gezelim der ballı lokma tatlısı. Diyen olana kadar biz kendimiz gezicez. Yaşlılığa anı gerek emeklilik sigortasından önce!

Ve Ayna...

O yazın son gecesiydi belki de. Güneşin bizi aya emanet edişini hatırlıyorum da...

Tenime dokunan rüzgarın nefes çekişiyle içim ürpermişti. Uykudaydı bahçedeki bütün çiçekler. Uyandırmamak için fısıldıyorduk. Sesi kısıldıkça tedirgenleşiyordu anlattıkları. Yalnızlığın baş köşesini paylaşıyorduk. Hayal ettiği kalabalığa emir verir gibi  "Tepkisiz ol!" diye buyurdu.

Kırıldığım kadar öfkeliydim, öfkelendiğim kadar kırgın.

"Ayna... Sen hiç bir aynanın kendiliğinden kırıldığını gördün mü?", tebessüm ederek sordu.

Cevabım anlatacaklarının devamını dinlemeye koyulmuştu çoktan.

"Bir ayna kendiliğinden kırılmaz, kırarlar ancak. Biz kırılınca kaybederiz. Onarılmayı bekleriz. Zaman her şeyin ilacı dediklerine bakma. O biraz yalan. Zamanla aşıma uğrar acı, acıyla beraber hayatlarda.  Ayna kırılsa da gösterir, işlevselliğini kaybetmez. Unutmayıp hatırlamak için de kaydetmez. Fakat bir kez kırıldığında artık, kıranları kırdıkları kadar yansıtır. Kendilerini bin parça görürler. Gerçeğe dayanamayıp yalandan ölürler. Ve ayna yine gösterir, hep gösterir..."

inankdemir

Okunmamış Mektup

Hayata uzanıp kaderimi dinlendirmek istiyorum artık. 

Gözlerim geçen zamanın aynası gibi yoruldular şahidin olmaktan. Parlaklığınla yıldızların görünmesini engellediğin için sevemedim seni. Her ayrılıkla öz kardeştim, senin aşkınla üvey.

Bana ait olmayan bir tarihin kokusu vardı üzerinde. 

O kadar çok okudum ki anlayamadım nereden geldiğini. 

Gün ışığına çıkmış karanlık sırların muhafızıydın. 

Öyle suçluydun ki seninle savaşmak sarhoş tüccarların haddiydi.

Batmış bir gemiye yuva açan denizlere döndü kalbim. 

Hiç kolay değildi paslanmış parçalarınla akıntıya yön vermek. 

Sonra karaya oturdu sensizliğim, nasıl saplandıysan derinliğime.

Geçmiş gibi hatalarla dolu olmana rağmen güzel bir yerdin. 

Zaman zaman seninle yolculuğa çıkmak iyiydi ama yaşanacak yer değildin...

inankdemir

Böyle Olmazdı!

                           

Böyle olmazdı... 

Bizden önce dağılmasaydı şehrin delikanlıları

Ne sen düşerdin bisikletten, 

Ne de ben çaresizlikten çevirirdim pedalları

Çocuklar komşu evin lavanta kokusu gibiyken,

Sevip sayardık yetişkinliğimizi

Şimdi ne zaman çıksak meydanlara

Gözlerim çırılçıplak, kirpiklerim aç

Sözlerim kirli...

Hangi ihtiyar karşıdan karşıya geçse,

Kaldırımda unutuyor kafir değneğini

Bilseydik aşkın hiç gitmeyeceğini

Seviştikten sonra kırmazdık kemiklerini.

Eğer bizi bir kez olsun görebilseydim aynada

Kendime dönüp bakmazdım. 

Yüzünü bir valize koyup taşırdım yol ortasında,

Geleceğinde bekler, geçmişinde durmazdım.

inankdemir