Vazgeçiş

Penceresi buğulu trenlerin vagonlarında,

Göremediğin kadar uzak yollarda bıraktım aşkı.

Rüzgar fısıltısı düş dolduran,

İklim ve bir parça bulut.

Değiştirdiler bizi...

Unutmaya dair ne varsa hatırlanacak,

Ezberi bozduk.

İştahlı bir katilin bıçağında

Bir tek göğsümde koruyabilmek için seni

uyuttum ninniler söyleyerek.

Vahşi bir kaplanın pençesinde,

Gırtlağımdan fışkıran yılan zehiri

Usulca soktum, seni de öldürerek.

Mavi sabahlarla yola çıktım gece pembesine

Keskin ve dönemeçli mesafelerde sana yorulmak için.

Tanrı katında yürüyen bir dervişin yol ayrımında

Okuduğum dualar kadar süresiz yaratıldığıma ikna ettin beni.

Ve son kez zamana bıraktım aşkı tehlikeli alışkanlıklarına diz çökerek.

Taktığım melek kanatları siyah tüllere dönüştü omuzunda.

Her gidişinde biraz daha kısaldı yüzüne yansıyan gölgem.

Süresiz öldük sevgilim.

Belki bir katilin bıçağında, kaplan pençesinde değil ama

vazgeçerek öldük.

Her şeyden vazgeçerek yeni başlangıçlara uyanacağıma inandım,

Oysa her vazgeçişim senin tekrarından ibaret...

inankdemir