Ben hep bir adım geriye gidyorum bana bir şey sorulduğunda. Uzaktan şöyle bir bakıyorum... Anlıyorum ki paniğe mahal yok. "Don't Panic!" diyorum yani özetle. Farklı farklı şekilde ama özetle bu. Çünkü üzüntü, acı bunlar hep panikten, endişeden gelir.
İnsan bazen kendi göremiyor bunu. Çok doğal. İnsanız. Korku kanımızda kol geziyor her daim. Biri bir yerimizi kesince de dışarı fışkırıyor. Hemen pansuman yapmak lazım.
Ama gerçekten samimiyetle paniğe mahal yok. Herşey her koşulda yolunda bunu hep hatırlamak lazım.
Adamlar kadınlar gider, aşklar biter ama hep bi yenileri başlamaz mı mesela... Eğer biz takılı kalmazsak başka biri ile başka bir keyif almaz mıyız sonradan? Duraklarda inip binmenin yerinde saymamanın hiçbir sakıncası yok!
Ha, ne zaman biri gelir gel beraber gezelim der ballı lokma tatlısı. Diyen olana kadar biz kendimiz gezicez. Yaşlılığa anı gerek emeklilik sigortasından önce!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen